Był uczniem George'a Ernesta Gibsona (1884–1959) i Gilberta Lewisa. Doktorat uzyskał w roku 1922, w roku 1927 został mianowany na stanowisko assistant professor, w 1930 associate professor, a w roku 1934 full professor[a]. Prowadził prace badawcze w obszarze najniższych temperatur. Odkrył izotopytlenu17[2]O i 18O, wykazując, że naturalny tlen nie jest czystym izotopem 16O, jak przyjmowano wcześniej (ta domniemana czystość izotopowa była powodem, dla którego tlen uważany był za idealny wzorzec masy atomowej)[2]. Był autorem ok. 75 publikacji naukowych[3]. W roku 1949 został Laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie chemii za badania w dziedzinie termodynamiki chemicznej, zwłaszcza dotyczącej zachowania się substancji w krańcowo niskich temperaturach[4].
↑Marc A.M.A.ShampoMarc A.M.A., Robert A.R.A.KyleRobert A.R.A., David P.D.P.SteensmaDavid P.D.P., William F. Giauque – Nobel Prize for Low-Temperature Research, „Mayo Clinic Proceedings”, 81 (5), 2006, s. 587, DOI: 10.4065/81.5.587.
↑ abcKenneth S.K.S.PitzerKenneth S.K.S., David A.D.A.ShirleyDavid A.D.A., William Francis Giauque 1895–1982, Washington: National Academies Press, 1996 (Biographical Memoirs) [dostęp 2020-02-21]. Brak numerów stron w książce
